The Fat Man and the Little Boy

Een zomer vol gekkigheid heeft er voor gezorgd dat ik de pen even heb neergelegd en me voor een paar maanden heb overgegeven aan de dagelijkse beslommeringen, in plaats van aan de ergernissen van ver en dichtbij. Maar nu de regen is opgehouden en september begonnen, heb ik me er maar weer eens aan gewaagd.

Een van de Amerikaanse talkshowhosts verwees deze week naar de koude oorlog tussen Noord-Korea en de VS als de strijd tussen de Fat Man en de Little Boy (met verwijzing naar zowel de atoombommen die in 1945 op Hiroshima en Nagasaki vielen, als naar Donald Trump en Kim Jong-Un). Hoewel ik hardop heb zitten lachen is het idee absurd en angstaanjagend. De grote kernmachten Amerika en Rusland (toen nog Sovjet-Unie) tekenden op 31 juli 1991, na jarenlange onderhandelingen, het START-verdrag, wat er in de nieuwste versie toe heeft geleid dat 80 procent van de nucleaire koppen inmiddels vernietigd is. Dat lijkt alsof er amper meer een kernkop te vinden is in de betreffende landen, echter kunnen ze elkaars steden nog steeds in een nucleaire woestijn veranderen. Voor velen die het, via tv, hebben meegemaakt en anderen die later de beelden hebben gezien zijn de beelden van de kernramp in Tjernobyl een schrikbeeld. Even ter illustratie, daar heeft geen daadwerkelijke bomontploffing plaatsgevonden. Stel je voor dat de verlaten speeltuin en overgroeide wegen die in documentaires naar voren komen ineens niet gaan over een stadje in Oost-Oekraine, maar over New York, Los Angeles, Moskou en Sint Petersburg. De twee a drie generaties voor die van mij heeft tot in de jaren ’90 geleefd met het idee dat er in principe op elk moment een allesvernietigende kernoorlog uit zou kunnen breken, voor mij, als kind van na de val van de Muur, is dat idee een beetje abstract. Althans, tot vorige week. Het idee van twee totaal losgeslagen megalomanen die aan de knoppen zitten van dit soort materiaal doet mij de rillingen over mijn rug lopen. En dan te bedenken dat er in Rusland, Pakistan, Israël en misschien wel Iran ook van dit soort wapens liggen met bijpassende idioten.

Je hoort het, de stemming zit er lekker in. Ik wil hier niet de pacifist gaan uithangen, hoewel een wereld zonder kernwapens mij best wat lijkt, maar al het geld, al de intelligentie en de tijd die er over de hele wereld wordt gestopt om nieuwe manieren te vinden om ideologieën te verkopen aan volkeren die er niet echt meer in geïnteresseerd lijken komt op mij over als een grove verspilling. We hebben het al geprobeerd, zo’n wapenwedloop, en het was eigenlijk voor niemand een groot succes.

Laten we ons weer lekker druk maken om de nieuwe spin-off van Game of Thrones (of niet, Lubach?) en het nieuwe seizoen van Heel Holland Bakt. Gewoon van die gekke Nederlandse dingetjes in plaats van nucleaire winters en presidenten die helemaal van het padje af zijn. Als we ooit nog een nieuw kabinet krijgen moet Sybrand Buma maar eens wat strenge gereformeerde woorden aan het adres van de Fat Man en de Little Boy laten horen in de gangen van het VN-gebouw in New York. Dan kunnen we de HJ Schoo-lezing ook voor mensen bewaren die er een iets minder simplistisch en cultuurrelativistisch wereldbeeld op nahouden.

 372 total views,  1 views today