Dagelijkse beslommeringen van een machtige bejaarde

Ik zal het maar eerlijk zeggen, ik ben vandaag best wel boos. In de laatste paar maanden heb ik mij behoorlijk verdiept in de recente en minder recente geschiedenis van conflicten en de gevolgen daarvan in het Midden-Oosten. Vandaag kondigt zich een nieuwe escalatie aan in een gebied wat mij persoonlijk, cultureel en historisch nauw aan het hart staat.
Sinds het einde van de Koude Oorlog en het begin van de hegemonie van de VS op het toneel van de internationale politiek heeft elke president meer of minder actief geprobeerd een einde te maken aan het Israëlisch-Palestijns conflict. Van Bush senior, Clinton, Bush jr. en Obama kwamen op verschillende manieren initiatieven om vrede en veiligheid in deze volatiele regio te promoten. Hoewel vrijwel al deze initiatieven gefaald hebben en sommigen ook niet per se gericht waren op vrede maar op de projectie van de Amerikaanse waarden en normen op een regio die daar helemaal niet op zat te wachten, had geen van deze ‘Leaders of the Free World’ de bedoeling om een spreekwoordelijke knuppel in het hoenderhok te gooien. Tot vandaag.
Later vandaag zal president Trump aankondigen dat hij, en daarmee de VS, Jeruzalem erkent als de hoofdstad van Israël en dat de Amerikaanse ambassade van Tel Aviv naar Jeruzalem zal verhuizen. Het zijn historisch domme beslissingen als deze die het Midden-Oosten hebben gemaakt tot wat het nu is, een potpourri van oorlog, ellende, vluchtelingen en terroristische organisaties die lekker hun gang kunnen gaan. Van de Britse en Franse ministers Sykes en Picot die landen creëerden op een tekentafel tot premier Lloyd George en zijn minister Lord Balfour, die aan het einde van de Eerste Wereldoorlog tegengestelde beloften deden aan Joden en Arabieren over de gebieden die nu Israël zijn (inclusief de Palestijnse gebieden) en van de uiteindelijk door interne redenen gefaalde Oslo-akkoorden tot de powerpoint-presentatie van Colin Powell die het begin waren van de Amerikaanse inval in Irak. Desalniettemin waren deze mislukkingen gericht op een oplossing, op een weg naar vrede in het zo geteisterde Midden-Oosten. Het is gissen naar de achtergrond en reden voor dit historisch domme besluit, en dat zal het ook altijd wel blijven. Mij dunkt het dat dezelfde belangenverstrengelingen die sinds het aantreden om de president heen hangen, van Russische inmenging in de verkiezingen tot aan commerciële belangen die hij als president nog steeds lijkt te behartigen ook hier een rol spelen. Op een congres van de Amerikaans-Joodse lobbygroep AIPAC, door politicologen Mearsheimer en Walt omschreven als de op twee na meest invloedrijke lobbygroep in Washington, kondigde Trump al tijdens zijn campagne deze stap te gaan zetten. Deze van alle nuance verstoken Amerikaanse Joden hebben, volgens Mearsheimer en Walt, een niet te onderschatten invloed binnen de Republikeinse partij en binnen het Amerikaanse bedrijfsleven.
Met de beslissing om Jeruzalem te erkennen als de hoofdstad van Israël en daarmee de gehele Arabische wereld (nog verder) tegen de Westerse diplomatie te keren, luidt Trump het definitieve einde in van de Amerikaanse hegemonie over de internationale politiek. Waar de afgelopen jaren al tekenen te zien waren van het terugtrekken van de VS in haar eigen miserie, lijkt mij dit een onomkeerbaar en explosief einde van Amerikaanse hegemoniale invloed in het vredesproces in het Midden-Oosten en op het wereldtoneel in het algemeen. Als hij het in 140 tekens had kunnen zeggen was het waarschijnlijk ook nog lekker via Twitter de wereld in gekomen. Idioot.

 447 total views,  1 views today