Terwijl de wereld om me heen in brand staat, heb ik afgesproken om met mijn kleine zusje even de stad in te gaan zodat ze me kan helpen met het uitkiezen van wat nieuwe korte broeken voor het mooie weer.    Vliegtuigen storten neer of worden neergeschoten, er vallen al duizenden jaren doden in de strijd om een klein stukje woestijn in dat mij toevallig na aan het hart staat, er is intense honger en dorst over bijna een heel continent zo groot als de ‘Westerse Wereld’ bij elkaar, en ik moet de stad in. Hoewel al het nieuws van de wereld met twee klikken op m’n smartphone tot me kan komen, voel ik me een beetje afgestompt door alle ellende. Hoewel ik het nieuws aandachtig en uitgebreid volg via allerlei media, komt het niet meer zo aan. Ik ben pas halverwege de 20, maar zelfs ik kan me herinneren dat het bij mijn ouders thuis om 8 uur ‘s avonds stil moest zijn, omdat mijn vader dan het nieuws wilde zien, en als niet in Nederland geboren Nederlander toch wel een beetje zijn aandacht erbij moest kunnen houden. En dan ging ik er bij zitten en zag ik op welke manier de wereld in de jaren 90 in brand stond. Maar eigenlijk is er van die tijd geen enkel nieuwsfeitje wat ik me echt kan herinneren. Dat ik kwam pas op 11 september 2001, toen ik op de tennis baan na mijn wekelijkse tennisles op het kleine televisietoestel de eerste beelden van de aanslagen op de WTC-torens zag. Voor mijn gevoel heb ik de rest van die dag voor de tv gezeten, maar als ik er nu over na denk is het niet heel waarschijnlijk dat een elfjarige de hele dag voor de tv gaat zitten om naar twee brandende torens ver weg te kijken, en al helemaal niet naar de wat oudere heren die er de hele dag hetzelfde over te zeggen hebben. Mijn leven als nieuwsjunkie is op die dag wel begonnen.

Maar ik sta dus op het Rokin in Amsterdam te wachten op mijn zusje, die wat meer genen van onze moeder heeft gekregen en dus ook wat makkelijker te laat komt. En terwijl ik wacht kijk ik dus op de app van de NOS, Nu.nl, de Volkskrant, de Israëlische krant Haaretz, en natuurlijk BBC en CNN. Al het nieuws van gisteravond is nog steeds nieuws. Behalve dat er vannacht nog wat doden zijn gevallen in de Gaza-strook, want dat gaat gewoon door. Het gevoel begint me te bekruipen dat ik in herhaling val, dat ik hetzelfde nieuws op verschillende dagen van verschillende bronnen aan het lezen ben. Ik vraag me af waar ik in godsnaam mee bezig ben, waarom ik niet, zoals zoveel mensen in mijn directe en indirecte omgeving mijn schouders ophaal voor de wereld en me lekker bezig ga houden met wat ik zelf kan bereiken. Intussen is mijn zusje er, we stappen de winkel binnen en, zoals gewoonlijk, heb ik binnen twintig minuten allemaal geld uitgegeven dat ik als hedendaagse eeuwige student niet heb. We drinken nog een kopje koffie en mijn zusje gaat er vandoor. Maar ik blijf achter met het mij bekropen gevoel. Maar bij een gevoel zal het blijven, want ik vind het belangrijk om te weten wat er gebeurt in de wereld. Dus blijf ik nog eventjes zitten, pak mijn telefoon uit mijn zak, en kijk of er ergens al weer wat nieuws te melden is. De gevechten op de grond in Gaza zijn doorgegaan. Verder niks.

 

 262 total views,  1 views today