Emigratie

Vandaag staat er in de Volkskrant een artikel met de kop “Steeds meer Nederlandse Joden emigreren naar Israël”. Als Nederlander met een Israëlische vader en familie voor mij een kop die tot de verbeelding spreekt en die ik dus ben gaan lezen. Wat blijkt: Volgens the Jewish Agency (wat overigens niet de Israëlische immigratiedienst is, zoals het artikel zegt, maar een Amerikaanse organisatie die over de hele wereld opereert om Israël en de Joden met elkaar te verbinden en emigranten te helpen) zijn er in 2015 85 Nederlandse Joden naar Israël verhuist. Er staat verder niks over hun motieven, achtergronden, over of dit toevallig is of dat zij zwaarwegende redenen hebben om deze overweging te maken. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat deze motieven vaak erg verschillend zijn en ik heb in alle keren dat ik met mensen heb gesproken die deze stap overwogen of hem al hadden gemaakt nog nooit het woord angst of antisemitisme horen vallen. Sterker nog, vaker hoor ik dat de stap om naar Israël te verhuizen als lastig wordt ervaren, dat mensen het een grote overgang vinden en vaak niet in de positieve zin van het woord. Sinds de oprichting van de staat Israël in 1948 is het land namelijk constant in oorlog geweest, met een aantal grote gewapende conflicten, in 1963, 1972 en meer recentelijk in de oorlog met Libanon in 1986 en 2006 en de twee periodes van de intifada, waarbij veel aanslagen werden gepleegd vanuit de Palestijnse Gebieden waar Israël met beschietingen en bombardementen op reageerde. Dus het is niet zo gek dat de samenleving in Israël is getekend door deze conflicten en er een diepe polarisatie in die samenleving is tussen Joden en Arabieren enerzijds, en tussen politiek links en rechts anderzijds. Dus wanneer wordt gezegd door emigranten vanuit West-Europa dat zij zich hier niet meer veilig voelen en dus naar Israël gaan verhuizen, is dat voor mij een raadsel. Want hoewel Tel Aviv in mijn ogen een van de fijnste steden ter wereld is en ik nog steeds erg graag en ook regelmatig in Israël ben, zou ik me geen situatie kunnen voorstellen waarin ik, uit eigen beweging, de extreemrechtse standpunten van meneer Netanyahu moet gaan verdedigen in het leger (want daar moet je in als je voor je 27^e emigreert). Of willen aanzien hoe mijn democratisch verkozen regering toestaat en aanmoedigt dat het bouwen van nederzettingen in de Westbank, waar Palestijnen zonder mededogen van hun dorp worden afgesneden, hun land wordt afgepakt of hun huis zonder waarschuwing met de grond gelijk gemaakt wordt. Dan erger ik me toch voorlopig liever aan een paar jochies die met bussen het land doorrijden om te gaan staan schreeuwen in een raadsvergadering als iemand het in zijn hoofd haalt om daar met een genuanceerd standpunt te komen, of gewoon lekker aan de bestuurlijke onkunde aan mijn eigen universiteit.

 290 total views,  1 views today