EUvlag“Hallo, ik ben Uri en ik geloof in Europa”. Het waren de eerste woorden die ik sprak op de eerste Anonieme-Eurofielenmeeting, waar mensen met deze zelfde aandoening elkaar ontmoeten en over hun tot taboe verworden overtuiging kunnen praten zonder daarmee in de openbaarheid te hoeven treden. Een kind van de jaren ’90, zoals ik, is opgegroeid met het idee dat Europa eindeloze mogelijkheden biedt en dat je als Europeaan overal in dat gebied kan werken, wonen en reizen zonder belemmeringen. Prachtig geïllustreerd trouwens door jeugdhelden Bassie en Adriaan, die vanaf 1992 lachend en gierend Europa doorgingen om aan kinderen zoals ik uit te leggen hoe het allemaal in elkaar zat. Als overtuigd Eurofiel zijn het voor mij spannende tijden. Aan beide kanten van de Europese grenzen wordt gerommeld. Waar de Britten vorige week Brussel overnamen om tijdens een EU-top al hun eisen op tafel te gooien en de rest van Europa probeerden te overtuigen dat als ze hier niet mee instemden een zogeheten Brexit niet meer te ontwijken is, worden er muren, hekken en grenzen opgetrokken in het Oosten van mijn geliefde Europa. Leiders van landen die zijn opgegroeid met een hek om hun eigen land om hen en de generaties voor hen binnen te houden, bouwen nu hekken. Hekken om mensen die, net als zij en hun ouders en grootouders toen, hun toevlucht zoeken tot plekken waar zij niet bang hoeven te zijn voor geweld, rechteloosheid en waar zij hun kinderen een rustige jeugd kunnen bieden. Het klinkt wat moralistisch, misschien zelfs wel idealistisch, maar in een tijd van steeds harder roepen dat “wij” het al zo slecht hebben en dat “zij” dat alleen maar erger gaan maken is een beetje idealisme wel op zijn plek. Waar zijn de grote leiders die het opnemen voor de mensheid, die tegen slachtoffers zeggen dat ze er niet alleen voor staan en die barmhartig een leegstaande school of een oude brandweerkazerne in Oost-Groningen, Zuid-Drenthe of in de bossen van het Gooi openstellen zodat ze niet tegen een hek bij de grens met Macedonië hoeven aan te kijken. De leiders die niet boos worden op de Grieken en de Turken omdat deze de infrastructuur niet hebben om miljoenen vluchtelingen per jaar te registreren maar ze zelf overvliegen en onderbrengen in de 1,4 miljoen vierkante meter aan leegstaande kantoorpanden in Amsterdam. Ondanks het gebrek hier aan geloof ik nog steeds in het project Europa en hoop ik dat er snel iemand opstaat om te zeggen dat het zo niet langer kan. Wanneer de huidige storm van nationalisme en rechts-populisme die Europeanen van elkaar wegdrijft is gaan liggen, valt te hopen dat de angst het niet definitief heeft gewonnen van de hoop. Dat niet mensen als Wilders, Le Pen of de Hongaarse premier Orban onze meningen en morele waarden bepalen maar dat wij als Europeanen opstaan voor de waarden waar de Unie en de moderne Westerse wereld op gestoeld zijn.

 322 total views,  1 views today