trumpIn deze blog schreef ik een paar maanden geleden dat het niet zo raar was dat Donald Trump het op dat moment goed deed in de peilingen binnen zijn partij, vanwege zijn ongenuanceerde uitspraken, eigen vermogen en tv-tijd. Inmiddels moet ik met stijgende verbazing toegeven dat het er op begint te lijken dat hij daadwerkelijk de presidentskandidaat van de Republikeinse partij gaat worden, zeker gezien de uitslagen op de zogeheten Super Tuesday. Trump’s voorsprong is op 1 maart alleen maar gegroeid. Zoals in binnenlands en buitenlands nieuws al is gesteld, is dit een ontwikkeling die het Amerikaanse politieke stelsel van dit moment typeert, maar ook haar bestaan kan bedreigen. Van oudsher wordt de Amerikaanse politiek gedomineerd door twee grote partijen die zich de Republikeinen en de Democraten noemen. Dit zijn benamingen die in principe weinig van doen hebben met een bepaalde ideologische stroming, omdat beide partijen staan voor een democratische samenleving, met een republiek als staatsvorm. Sinds de Tweede Wereldoorlog houden de partijen zich redelijk in evenwicht waar het gaat om het leveren van de President, daar het vaak zo is dat het ietwat grillige Amerikaanse electoraat na 8 jaar de partij van de president afrekent op de belachelijke verkiezingsbeloften die  amper waar te maken zijn. Dus komt er een president van de andere partij en begint het spelletje opnieuw. Maar sinds november 2004, toen George W. Bush op het nippertje werd herverkozen (er moesten hertellingen en een rechtszaak aan te pas komen), is er iets veranderd. Hoewel de campagne van Barack Obama, volgens mij een van de beste retorici van onze tijd, een uitstekende was, waarbij veel nieuwe stemmers werden gemobiliseerd, is het vooral in de Republikeinse partij waar er een verandering is opgetreden. De opkomst van de Tea Party, een populistische stroming binnen de partij die claimt op te komen voor de “gewone man”, is daar instrumenteel in geweest. Naar onze standaarden is de Amerikaanse politiek al behoorlijk populistisch van aard, met kandidaten die anderen zwart maken in commercials en debatten en daar door het electoraat voor beloond worden. Daarnaast worden uitspraken en beloftes gedaan waarvan elk weldenkend mens weet dat deze nooit ingelost kunnen worden, maar ze worden desalniettemin geloofd. De Tea Party heeft de Republikeinen veranderd van een rechtse, liberale partij gestoeld op een extreem geloof in de vrije markt en de ‘American Dream’ in een partij die zich alleen nog bekommerd om de issues die het Amerika van ‘de gewone man’ interesseren, zoals abortus (tegen!), homo-rechten (tegen!), wapens (voor!) en buitenlanders (tegen!). De uitroeptekens zijn niet voor niks, want wanneer we luisteren naar de kandidaat die het hoogstwaarschijnlijk gaat opnemen tegen Hillary Clinton in november van dit jaar dan kunnen we vaststellen dat hij alleen maar praat in uitroeptekens. Waar Republikeinen en Tea Party-leden als Sarah Palin en Michelle Bachman nog een bepaalde vorm van onkunde of zelfs domheid kon worden verweten, is dat bij de huidige kandidaten niet aan de orde. Zij hebben hun pijlen volledig gericht op het deel van de Amerikaanse bevolking dat bang is voor alles en iedereen, vooral als ze het niet kennen of als het er niet zo uitziet als zij. Zowel Ted Cruz als The Donald laten zich enkel en alleen uit over de bovengenoemde onderwerpen en wel zo ongenuanceerd dat er geen enkele twijfel over kan bestaan dat zij nooit de president zouden moeten kunnen worden van het machtigste land van de Westerse wereld en misschien nog steeds wel een beetje van de hele wereld. Dat een van hen, waarschijnlijk Trump, überhaupt in de positie komt om daar een gooi naar te kunnen doen, baart mij zorgen. Grote zorgen. Niet alleen voor een stagnatie in de ontwikkeling van de rechten en waarden waar wij voor staan, zoals gelijkheid, waardigheid en democratie, maar ook voor de angst die als raadgever voor beleid dient. Wanneer angst regeert, zijn het altijd de zwakkeren, de minder bedeelden en minderheden die het eerst lijden. Dat stadium waren we nu toch wel gepasseerd. Dacht ik.

 

 320 total views,  1 views today