Het nieuwe Turkije

In een wanhopige poging om de vluchtelingenstroom uit Syrië en Irak een halt toe te roepen zijn Europese leiders al maanden bezig met onderhandelingen met Turkije. In eerste oogopslag is dat helemaal geen gek idee, Turkije is immers een partner in de Navo, grenst met Europa en is een grote speler in de politieke machtsbalans in het Midden-Oosten. Nog los van het feit dat het een buurland is van Syrië en elke vluchteling uit dat land op weg naar Europa Turkije als eerste tegenkomt. Maar daar stopt de logica. Want het Turkije dat lid is geworden van de Navo, dat in het proces van toetreding tot de EU is gekomen is het Turkije van voor president Erdogan. De moderne Turkse staat, zoals voorzien door vader des vaderlands Ataturk, is van origine een moderne, seculiere staat, waarin rechten en plichten zoals wij die kennen gelden en waarin er vrijheden bestaan om samen te komen, je mening vrij te uiten en discriminatie tot op zekere hoogte weinig voorkomt. In het moderne Turkije van voor Erdogan was het sterke Turkse leger een stok achter de deur om een gekke president, een islamistische partij of iemand anders die een bedreiging kon zijn voor de samenleving de deur te wijzen. Dat Turkije zou een uitstekende onderhandelingspartner zijn geweest om grip te krijgen op de vluchtelingenstroom. Maar dat Turkije bestaat niet meer. Het Turkije van Erdogan beperkt de persvrijheid, bijvoorbeeld door van staatwege een kritische krant over te nemen en daar een eigen redactie te plaatsen. Of door, wanneer kritische berichten op sociale media verschijnen, Facebook en Twitter op zwart te zetten. Maar met het bombarderen van de eigen bevolking is het toppunt van de afbraak van democratische waarden in de Turkse maatschappij bereikt. Waar de Koerdische minderheid al langere tijd het slachtoffer was van discriminatie en onderdrukking gebruikt Erdogan de chaos in de omliggende landen nu om een deel van de eigen bevolking systematisch aan te vallen. Een land dat zich zo ver weg beweegt van wat wij als criteria zien om deel uit te maken van de EU en van onze manier van denken heeft niks te zoeken in die organisatie. Ook de vier aanslagen in de afgelopen twee maanden in Ankara en Istanbul zijn een teken dat Turkije er nog niet klaar voor is. Dus moeten onze ‘leiders’ zich af gaan vragen of hun persoonlijke kortetermijnbelangen opwegen tegen de toekomst van het project Europa. Wat mij betreft is dat laatste belangrijker dan het aantal stemmen dat Rutte, Merkel of Hollande krijgt in de volgende verkiezingen.

 323 total views,  1 views today